Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Τρίτη, 24 Σεπτεμβρίου 2013 21:01

Ιστορία των μέσων αποθήκευσης δεδομένων

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(46 ψήφοι)

 

Με την παρουσίαση και ευρεία χρήση στις αρχές του 20ου αιώνα των πρώτων υπολογιστικών μηχανών, γεννήθηκε και η ανάγκη αποθήκευσης των δεδομένων και των αποτελεσμάτων τους, όπως επίσης και η γρήγορη ανάγνωση μεγάλου όγκου δεδομένων.

 

Η πιο παλαιά και αξιόπιστη λύση ήταν οι διάτρητες κάρτες. Οι κάρτες αυτές ήταν μικρού σχετικά μεγέθους και ανάλογα τα δεδομένα που είχαν, έφεραν τρύπες σε συγκεκριμένα σημεία. Οι τρύπες αυτές γίνονταν από διατρητικές μηχανές οι οποίες έμοιαζαν με τις γραφομηχανές, με την διαφορά ότι είχαν ακίδες για τη διάτρηση των καρτών!

 

Data_Storage_History_1.jpg

 

Αργότερα κυκλοφόρησαν και χαρτοταινίες για διάτρηση τις οποίες όπως και τις κάρτες διάβαζε αλλά και έγραφε αυτή τη φορά ένα ανάλογο περιφερειακό του υπολογιστικού συστήματος.

 

Ωστόσο όλα αρχίζουν να αλλάζουν στην αρχή της δεκαετίας του 50 όταν παρουσιάζονται και οι πρώτες μαγνητικές ταινίες για αποθήκευση δεδομένων. Πρωτοπόροι όπως πάντα εδώ είναι η IBM και η Unisys (UNIVAC τότε).

Οι μαγνητικές ταινίες είναι γνωστές από τα τέλη της δεκαετίας του 20 και συγκεκριμένα είναι εφεύρεση του γερμανού μηχανικού Fritz Pfleumer. Οι ταινίες αυτές είναι σε μπομπίνες και μοιάζουν με αυτές που χρησιμοποιούνταν στα πρώτα μαγνητόφωνα ήχου. Ανάγνωση και εγγραφή γινόταν από ειδικά περιφερειακά με μαγνητική κεφαλή τα οποία είναι μεγέθους ενός μεγάλου οικιακού ψυγείου και μπορούσαν να γράψουν και να διαβάσουν σε ταινία με standard μήκος 1200 πόδια περίπου και 7400 χαρακτήρες το δευτερόλεπτο.

 

Data_Storage_History_2.jpg

 

Οι μαγνητικές ταινίες πέρασαν από τα μεγάλα συστήματα και στα home micros.


Οι compact κασέτες ήχου ήταν το κύριο αποθηκευτικό μέσο για τους υπολογιστές την αρχή της δεκαετίας του 80. Ανθεκτικές, αξιόπιστες και με μεγάλη για την εποχή χωρητικότητα (10 ΖΧ Spectrum games σε 60αρα), ήταν στην τσέπη του κάθε computer freak της εποχής.

 

Data_Storage_History_3.jpg

 

Η Sinclair πήγε την μαγνητική ταινία για τα μικρά συστήματα ένα βήμα παραπάνω παρουσιάζοντας το microdrive. Ήταν ένα περιφερειακό για τους υπολογιστές της εν λόγω εταιρείας που δεχόταν μικρά tape cartridges χωρητικότητας 100ΚΒ. Βασιζόταν σε μαγνητική ταινία όμοια με αυτή που χρησιμοποιούταν στις βιντεοκασέτες σε ατέρμονο μηχανισμό και μπορούσε να κάνει πολύ γρήγορη μεταγωγή δεδομένων. Έχανε όμως σε αξιοπιστία και τιμή…

 

Data_Storage_History_4.jpg

 

Μια κίνηση για μεγάλης ταχύτητας tape drive ανάλογη με το microdrive έγινε από τρίτους κατασκευαστές. Ονομάζονται wafadrives και έπαιρναν tape cartridges πολύ πιο αξιόπιστα από τα microdrives, αλλά στην ίδια υψηλή τιμή.
Έχουν κυκλοφορήσει σίγουρα για ZX Spectrum και Commodore 64.

 

Αργότερα κατά την επικράτηση των PC στις αρχές της δεκαετίας του 90, πολλοί χρήστες χρησιμοποιούσαν Backup Tape streamers για να φυλάσσουν τα δεδομένα τους.


Οι μαγνητικές ταινίες ήταν και είναι ένα από τα ποιο αξιόπιστα μέσα αποθήκευσης μιας και έχουν φτάσει μέχρι τις ημέρες μας έχοντας πλέον χωρητικότητα αρκετά ΤΒ.

 

Λίγο μετά την παρουσία των μαγνητικών ταινιών και στα τέλη της δεκαετίας του 50, η IBM παρουσίασε τον πρώτο μαγνητικό δίσκο. Πρόκειται για ένα σκληρό δίσκο με την αρχή λειτουργίας που γνωρίζουμε και σήμερα αλλά με πολλά περισσότερα και με πολύ μεγαλύτερα σε διάμετρο πλατό.


Είχε και αυτός το μέγεθος οικιακής συσκευής και ήταν πολύ πιο ευαίσθητος σε σχέση με τους σημερινούς!

 

Data_Storage_History_5.jpg

 

Την ίδια περίπου εποχή παρουσιάζονται και οι πρώτοι removable δίσκοι οι οποίοι μπορούσαν να αποθηκεύονται και να μπαίνουν στη συσκευή εγγραφής και ανάγνωσης όποτε ζητηθούν! Φυσικά πάντα το μέγεθος ήταν μεγάλο και τα πλατό αρκετά ευαίσθητα. Όταν η μαγνητική επίστρωση άρχισε να γίνεται πιο πυκνή και να μπορούμε να έχουμε δεδομένα σε πλατό πολύ μικρότερης διαμέτρου, παρουσιάστηκαν και οι σκληροί δίσκοι που γνωρίζουμε σήμερα.

Το μέγεθος του μικρότερου δεν ξεπερνά τις 2,5” ίντσες και η χωρητικότητα φτάνει ορισμένα ΤΒ.

 

Data_Storage_History_6.jpg

 

Στα home μηχανήματα τους είδαμε ως περιφερειακό των IBM PC, Amiga, Atari ST, Apple Macintosh και Acorn Archimedes για να αναφέρουμε κάποια από τα πιο γνωστά. Στις μέρες μας οι σκληροί δίσκοι έχουν πλέον περάσει και στις παιχνιδοκονσόλες δίνοντας τους πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες!

 

Άλλο ένα μέσο που έγινε το ίδιο διαδεδομένο με τις μαγνητικές ταινίες είναι οι εύκαμπτες δισκέτες ή floppy disks.

Παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά από την IBM στις αρχές της δεκαετίας του 70, όταν θέλησε να έχει ένα εύκολο τρόπο να περνάει νέο μικροκώδικα στα μεγάλα της συστήματα. Οι εύκαμπτες δισκέτες στηρίζονται στην αρχή λειτουργίας του σκληρού δίσκου αλλά είναι φτιαγμένες από εύκαμπτο πλαστικό που έχει μαγνητική επίστρωση!

 

Οι πρώτες δισκέτες είχαν μέγεθος 8” ιντσών, κάτι που με την μεγαλύτερη πυκνότητα του μαγνητικού υλικού γρήγορα έγιναν 5,25’ ιντσών.

 

Η sony στις αρχές της δεκαετίας του 80 παρουσιάζει την πρώτη δισκέτα των 3,5” η οποία βρίσκεται μέσα σε σκληρό πλαστικό περίβλημα και η θυρίδα που έρχεται σε επαφή με την κεφαλή κλείνει με μεταλλικό έλασμα.

Οι δισκέτες 5,25 θα γνωρίσουν επιτυχία με τα πρώτα micro όπως τον Commodore 64, Atari XL, Apple II, ZX Spectrum αλλά και τον ΙΒΜ PC που τον συνοδεύουν από την στιγμή που βγήκε στην αγορά.

 

Την μεγάλη επιτυχία όμως κάνουν οι 3,5” δισκέτες οι οποίες κυκλοφορούν για όλα τα παραπάνω μηχανήματα και εφοδιάζουν τα νέα 16bit τότε Atari ST, Amiga, Mac κλπ.

 

Την ίδια εποχή έχουν κυκλοφορήσει και δισκέτες 3” μικρότερης χωρητικότητας από τις 3,5” οι οποίες γνωρίζουν και αυτές επιτυχία μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 90 χάρη στην επιτυχία που έχουν τα μηχανήματα της Amstrad, PCW και CPC τα οποία φέρουν drive των 3”.

 

Data_Storage_History_7.jpg


Οι δισκέτες δεν σταματούν να αναπτύσσονται και φτάνουν χωρητικότητες μέχρι και 120ΜΒ. Εκείνη όμως που μένει μέχρι τέλος και συντροφεύει τους χρήστες και μέσα στη δεκαετία του 2000 είναι η 3,5” δισκέτα με χωρητικότητα 1,44ΜΒ.

 

Ένα άλλο μέσο που κυρίως επικράτησε στη δεκαετία του 90 και όχι μόνο στους υπολογιστές αλλά και στις κονσόλες είναι το CD (Compact Disc).

Η ανάπτυξη του έγινε από τις Philips και Sony και μέχρι την αρχή της δεκαετίας του 90 είχε χρήση μόνο σε ακουστικό υλικό. Από την δεκαετία του 90 και μετά χρησιμοποιείται ευρέως στους υπολογιστές με χωρητικότητα 650ΜΒ στην αρχή και 700ΜΒ αργότερα.

 

Στα μέσα της δεκαετίας του 90 κάνουν την εμφάνιση τους και οι πρώτες συσκευές εγγραφής CD. Τα οπτικά αυτά μέσα στηρίζουν την λειτουργία τους σε μια ακτίνα laser που εκπέμπεται από την κεφαλή ανάγνωσης.

Η ακτίνα αυτή με την εξέλιξη της τεχνολογίας μπόρεσε να διαβάσει σε ακόμα ποιο πυκνή εγγραφή αλλά και σε διαφορετικό layer στο ίδιο δίσκο. Το αποτέλεσμα ήταν το DVD με χωρητικότητα έως και 8,5GB, ενώ αργότερα παρουσιάστηκε το Blu-ray με χωρητικότητες έως και 128GB!

 

Η τεχνολογία στα μέσα αποθήκευσης συνεχώς εξελίσσεται, σήμερα έχουμε πλέον αποθηκευτικά μέσα solid state που χωρούν στην τσέπη μας και στηρίζονται στις flash μνήμες. Έχουν εφαρμογή από μεγάλα υπολογιστικά συστήματα έως και απλές καθημερινές συσκευές όπως κινητά τηλέφωνα και φωτογραφικές μηχανές.

 

Οι σκληροί δίσκοι και οι μαγνητικές ταινίες σε ότι αφορά τα μεγάλα υπολογιστικά συστήματα αντιστέκονται ακόμα και αρνούνται να παραδώσουν το θρόνο τους…

 

Βιβλιοθήκες μαγνητικών ταινιών με ρομποτικούς βραχίονες εξυπηρετούν τις ανάγκες των μεγάλων συστημάτων σε Backup έχοντας στα ράφια τους χιλιάδες μαγνητικές ταινίες. Ενώ συστοιχίες από σκληρούς δίσκους υψηλών στροφών δημιουργούν εικονικές βιβλιοθήκες ταινιών (Virtual Tape Libraries, VTL), αποθηκεύοντας εκατοντάδες TB δεδομένων…

 

 

Data_Storage_History_8.jpg    Data_Storage_History_9.jpg



Τι έπεται? Η συνέχεια επί της οθόνης του υπολογιστή σας!!!

 

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε και εδώ :

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Computer_data_storage

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Magnetic_tape

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Storage_media

 


 

Διαβάστηκε 14320 φορές

Σχετικά Άρθρα

Συνδεθείτε για να υποβάλετε σχόλια