Μήπως τα VIDEO GAMES του '80 ήταν καλύτερα;

10 λόγοι που θα λυγίσουν και τους πιο δύσπιστους.

ΑΠΟ MARILI NIKOLI
Κάποιοι θυμούνται μονάχα λίγα από τα πιο δημοφιλή παιχνίδια, άλλοι αναπολούν και την παραμικρή λεπτομέρεια έχοντας λιώσει τα γέρικα κόκαλά τους στα ουφάδικα, ενώ κάποιοι άλλοι τα μαθαίνουν εκ νέου έχοντας παίξει μονάχα σε emulators μερικούς από τους αξέχαστους και αγαπημένους τίτλους της δεκαετίας του '80.

Όσοι λοιπόν έζησαν στο πετσί τους τις λαμπρές στιγμές και τα πρώτα βήματα του gaming, ξέρουν καλά να εκτιμούν την απλότητα αλλά και τη διασκεδαστική φύση των παιχνιδιών της εποχής, δίχως να αναζητούν συνεχώς "το κάτι παραπάνω" σε γραφικά, ήχο ή άλλα παρόμοια. Οι περισσότεροι τίτλοι των 80s ήταν τόσο απλουστευμένοι και αθώοι, όσο και οι πλατφόρμες της δεκαετίας. Οπότε αν αναρωτιέστε γιατί οι gamers ενθουσιάζονταν και διασκέδαζαν πολύ περισσότερο παλιότερα απ' ό,τι σήμερα, ήρθε η ώρα να δώσουμε την απάντηση καταμετρώντας (τουλάχιστον) δέκα λόγους !

10. Σχεδόν κάθε παιχνίδι είχε σοβαρά cheat codes

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα ευφάνταστο cheat code, το οποίο σου δίνει την δυνατότητα να πραγματοποιήσεις κάθε τρελό και απαγορευμένο όνειρο στο παιχνίδι. Κακά τα ψέματα, όλοι είχαμε προσπαθήσει να πετύχουμε τον σωστό συνδυασμό κουμπιών για ένα γρήγορο και επιτυχημένο Shoryuken, ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που μετά τον κωδικό "έκρηξης" της Lara Croft προσπάθησαν να την τσιτσιδώσουν ξεδιάντροπα στην οθόνη, με χίλιους δύο τρόπους.

Γι' αυτό λοιπόν τα cheats ανήκουν ξεκάθαρα στην κουλτούρα των 80s - 90s, καθώς οι σύγχρονοι συνδυασμοί δείχνουν εντελώς ανέμπνευστοι και πολύπλοκοι, χωρίς να περιέχουν την ασύγκριτη αίσθηση της επιβράβευσης.

09. Τα Walkthroughs ήταν άγνωστη λέξη

Κι όμως, υπήρχαν video games και δίχως internet! Κοινώς, όταν κολλάγαμε σε ένα σημείο, δεν υπήρχε κάποια άμεση "βοήθεια του κοινού" γεμάτη spoilers και σαφείς οδηγίες για τις δύσκολες στιγμές του παιχνιδιού. Πέρα λοιπόν από τα περιοδικά (τα οποία τότε ήταν η μόνη πηγή ενημέρωσης για την αγαπημένη μας ασχολία - και για όσους θυμούνται υπήρχαν ακόμα οι αγαπημένες στήλες "hints & tips"), οι φίλοι, οι συζητήσεις και οι αμέτρητες ώρες ενασχόλησης με τον εκάστοτε τίτλο, ήταν ο καλύτερος τρόπος να φτάσουμε μέχρι τους τίτλους τέλους των παιχνιδιών, πράγμα που έκανε ακόμα πιο διασκεδαστική τη διαδικασία!

08. DLCs: Μια ακόμα άγνωστη λέξη

Όπως έχουμε αναφέρει εκτεταμένα πριν από μερικούς μήνες, το επιπλέον downloadable υλικό (DLC) που κρατάει πλέον ζωντανά τα περισσότερα σύγχρονα video games, ήταν κάτι αδιανόητο για την εποχή των ολοκληρωμένων παιχνιδιών των περασμένων δεκαετιών. "Τι πάει να πει DLC;!" Η μόνη λέξη που αναγνωρίζαμε αργότερα ως επιπλέον περιεχόμενο ήταν τα expansions, τα οποία όμως πέρα από το γεγονός πως τα αγοράζαμε από το ίδιο κατάστημα που αγοράσαμε το παιχνίδι μας, περιλάμβαναν ένα χορταστικό ολόφρεσκο υλικό για τον κάθε τίτλο, και απλώς όχι ένα μικρό τυράκι για τους παραπονιάρηδες...

07. Τερματίζαμε !!

Μια μεγάλη αλήθεια για τα σημερινά video games είναι πως η διάρκειά τους έρχεται σε αντίθεση με τον χρόνο που διαθέτει για ψυχαγωγία ένας μέσος άνθρωπος στην καθημερινότητά του. Πόσες φορές έχετε αγοράσει ένα παιχνίδι το οποίο περιμένατε ανυπόμονα,ωενώ μετά από μερικές μέρες ενασχόλησης το παρατήσατε (δίχως φόβο
και πάθος) λόγω των απαιτητικών υποχρεώσεων, ή ακόμα και λόγω της βαρεμάρας σας για την επαναληπτική του φύση;

Παρ' ότι θα θέλαμε να φτάσουμε ως το τέλος απολαμβάνοντας κάθε side - quest, αποστολή αλλά και κάθε πτυχή του σεναρίου, ο διαθέσιμος χρόνος μας έρχεται να σταθεί εμπόδιο στις ατελείωτες ώρες που στόχευε η ομάδα ανάπτυξης.

06. Παίζαμε με φίλους στο ίδιο δωμάτιο (ή έστω στον ίδιο χώρο)

Η απόλαυση ενός παιχνιδιού μεγαλώνει πολύ περισσότερο όταν έχεις καλή παρέα, όμως πλέον οι διαδικτυακοί φίλοι ξεπερνούν κατά πολύ τους φίλους της διπλανής πολυθρόνας. Το οξύμορο στη σημερινή εποχή βέβαια, είναι το γεγονός πως τόσο τα multiplayer games όσο και τα co-op modes πληθαίνουν με ανεξέλεγκτους ρυθμούς, φέρνοντας τους παίκτες ολοένα και πιο κοντά, αλλά ταυτόχρονα και χιλιόμετρα μακριά, καθώς συνήθως απαιτούν διαφορετικές κονσόλες και σύνδεση στο internet.

Όταν όμως τα ουφάδικα ήταν το απόλυτο σημείο συνάντησης και η αίγλη του split screen είχε αξία ανεκτίμητη, η παρέα ήταν κυριολεκτικά αχώριστη.

05. Ο πλανήτης με τα εξαγριωμένα πιτσιρίκια που βρίζουν σε κάθε
ευκαιρία, βρισκόταν μίλια μακριά

"Noooob", "Idiot I go AFK", "F*ck you pleb" και πολλές ακόμα ευρηματικές ατάκες που "εμπλουτίζουν" το λεξιλόγιο και "αναδεικνύουν" την γλωσσομάθεια κάθε μικρού παιδιού τα τελευταία χρόνια, έχουν αντικαταστήσει πλήρως το ομαδικό πνεύμα, την φιλική διάθεση ή ακόμα και την σιωπηλή ήττα των περασμένων δεκαετιών.

Σε αυτό το σημείο βέβαια, θα τολμήσουμε να παραδεχτούμε πως το ποσοστό διασκέδασης σε αντίθεση με το ποσοστό εκνευρισμού που είχαμε μετά το τέλος ενός παιχνιδιού, ήταν πολύ μεγαλύτερο στο παρελθόν, ενώ πλέον οι αριθμοί έχουν αντιστραφεί αρκετά.

04. Ο χειρισμός ήταν απλός και διασκεδαστικός

Έχοντας στην διάθεσή μας μονάχα μερικά κουμπιά τα οποία μετρούσαμε στα δάχτυλα ενός χεριού, μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα. Πλέον οι επιλογές, οι συνδυασμοί κουμπιών, αλλά και τα ίδια τα κουμπιά έχουν πολλαπλασιαστεί, σε βαθμό που μπορεί κανείς να παίξει την συμφωνία του Μπετόβεν στο πληκτρολόγιό του προσπαθώντας να νικήσει το τελευταίο και πιο απαιτητικό boss του τίτλου.

Ίσως για κάποιους αυτό να σημαίνει "θετική εξέλιξη", όμως όποιος παλαίμαχος πει πως δεν αναπολεί με νοσταλγία το μεγαλείο της απλότητας του παρελθόντος, τότε σίγουρα ψεύδεται έστω και λίγο.

03. Οι εκνευριστικοί διάλογοι και οι κακοί voice actors ήταν είδος προς εξαφάνιση

Δυστυχώς βέβαια δεν εξαφανίστηκαν, αντιθέτως πολλαπλασιάστηκαν με το πέρασμα του χρόνου! Μπορεί κάποιες φορές τα ατελείωτα κατεβατά γραπτού λόγου να μας κούραζαν, όμως σίγουρα μπορούσαν εύκολα να προσπεραστούν με ένα απλό κουμπί. Σε αντίθεση με τους ανούσιους, μακροσκελείς διαλόγους τους οποίους ήμαστε αναγκασμένοι να ακούσουμε με κάθε λεπτομέρεια έπειτα από την επέλαση του είδους των "διαδραστικών ταινιών" και άλλων αντίστοιχων παιχνιδιών.

02. Τα κουτιά των παιχνιδιών είχαν πραγματικό λόγο ύπαρξης

Ανάγλυφα κουτιά, καλοφτιαγμένα, με προσεγμένο σχεδιασμό και ευρηματικά κοπτικά για ένα απολαυστικό unboxing, ήταν εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τους τίτλους να λαμπυρίζουν ακόμα περισσότερο στα μάτια μας.

Με αποκορύφωμα βέβαια το πλούσιο περιεχόμενό τους, το οποίο πέρα
από την τυπική δισκέτα ή cd, περιλάμβαναν και ένα καλοσχεδιασμένο manual, συλλεκτικές αφίσες, χάρτες, αυτοκόλλητα και άλλα πολυπόθητα καλούδια που κατάφερναν να κάνουν το κλίμα του πανηγυρισμού ακόμα μεγαλύτερο ανοίγοντας το κουτί...

01. Τα παιχνίδια είχαν πραγματικό βαθμό δυσκολίας

Πέρα από τον διασκεδαστικό χαρακτήρα ενός τίτλου, η πρόκληση αντιστοιχεί σε ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό στην ανυπομονησία μας για εκείνον. Όταν όμως η οθόνη γεμίζει από οδηγίες, tutorials, ενδείξεις κουμπιών και άλλα παρόμοια καθοδηγούμενα στοιχεία, δεν είναι δύσκολο να θεωρήσει κανείς πως υποτιμάται ο δείκτης νοημοσύνης του, ειδικά όταν πρόκειται για έναν εξοικειωμένο παίκτη.

Έτσι λοιπόν, όταν έχεις μεγαλώσει ανάμεσα στην άγνοια, την ελεύθερη εξερεύνηση και τις απύθμενες ανακαλύψεις κατά την διάρκεια ενός τίτλου, η οποιαδήποτε εύνοια στον βαθμό δυσκολίας φαντάζει υποτιμητική. Θα μου πεις "δεν έχεις παίξει Dark Souls ή Bloodborne;" Σίγουρα, όμως η γραμμή ανάμεσα στην διασκεδαστική δυσκολία και στον μαζοχισμό, είναι λεπτή και επικίνδυνη. Με μερικές εξαιρέσεις λοιπόν, πολλά από τα παιχνίδια της σύγχρονης βιομηχανίας που διαθέτουν υψηλό βαθμό δυσκολίας βασίζουν την φύση του gameplay στην επανάληψη και την τιμωρία των παικτών, παρά σε μια ουσιαστική πρόκληση.

Ολοκληρώνοντας λοιπόν τον δεκάλογο, να διευκρινίσω πως σε καμία περίπτωση δεν καταδικάζω τους σύγχρονους τίτλους. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως τα συναισθήματα του "τότε" στην όψη ενός καινούργιου παιχνιδιού ήταν πολύ πιο ισχυρά και ενθουσιώδη από το "σήμερα", ενώ ταυτόχρονα κανείς δεν είχε λόγο να γκρινιάξει για πολλά, πέρα από τα στοιχειώδη...

Tην Μαρίλη (Fairy), Editor-in-chief του Gaming Dep. θα την βρείτε στην εκπομπή GameZone ή κάπου τριγύρω να δοκιμάζει βιντεοπαιχνίδια και να ντύνει πολύχρωμα τους χαρακτήρες της. Ακολουθήστε την στο facebook.

Πηγή:
gr.ign.com/features/20150/feature/mepos-...tou-80-etan-kalutera

Όλα αυτά μπορούμε να τα επιβεβαιώσουμε στην πράξη...ελάτε να παίξουμε στην επομενη έκθεση μας ή να συζητήσουμε.

Οπως εγραψα και στo Facebook, δεν θα μπορουσα παρα να συμφωνησω στο 100% του αρθρου. Τα σημερινα games, οσο κι αν εχουν ξεπερασει τα ορια, δεν ειναι τιποτα παραπανω απο αξιολογα demos των δυνατοτητων των καρτων γραφικων, ή των συγχρονων κονσολων. Καμμια πρωτοτυπια, δυσκολα στο χειρισμο, βαρετα μεχρι να μπεις στο νοημα κι οταν μπεις, εχεις ηδη χασει τη μπαλα απο την δυσκολια...

Δεν ξερω αν φταιει που μεγαλωσα ( ), αλλα οταν θελω να παιξω ενα παιχνιδι, θελω να βαλω το dvd μεσα και να παιξω... Αν ειναι να δω πρωτα μια ταινια, πηγαινω και στο σινεμα...

Γι'αυτο (και οχι μονο...) προτιμω να παιζω τα παλια games, ειτε σε emulators, ειτε στα original μηχανηματα, οσα εχω...

KEEP RETRO!!!

Aν και ειμαι ρετρο τυπος και ουδεμια σχεση εχω με συγχρονο gaming η απαντηση στην ερωτηση-τιτλο του θεματος ,για εμενα,ειναι ΟΧΙ...ιδιως για το 7 να πω οτι σε spectrum δεν καταφερα να τερματισω ουτε ενα παιχνιδι χωρις cheat/poke...ασε που χωρις saves με ελλειψη χρονου ειναι αδυνατον να τελειωσεις ρετρο παιχνιδι...Οσο για την δυσκολια που αναφερεται στο 01 παραπανω μαλλον η marili δεν εχει παιξει καποιο ισπανικο παιχνιδι σε spectrum χωρις cheat...

Συμφωνώ και επαυξάνω

Χμμμ, διαφωνώ σχεδόν στο σύνολο των επιχειρημάτων της Μαρίλης.


"10. Σχεδόν κάθε παιχνίδι είχε σοβαρά cheat codes"

Φαντάζομαι αυτό μπήκε απλά για να συμπληρώσει τη δεκάδα. Σιγά τη σημασία που είχαν τα cheats στην αξία ενός παιχνιδιού.

"09. Τα Walkthroughs ήταν άγνωστη λέξη"

Δηλαδή επειδή δεν ήταν ευρέως διαδεδομένο το internet αυτό κάνει τα προ της εξάπλωσής του παιχνίδια καλύτερα; Κι αν για κάποιο υπήρχε walkthrough, αυτομάτως έπαυε να έχει αξία; Δεν το καταλαβαίνω το επιχείρημα.

"08. DLCs: Μια ακόμα άγνωστη λέξη"

Nαι μεν, αλλά... Καταρχήν, όπως λέει κι η αρθρογράφος, υπήρχε τα expansions. Κατά δεύτερον, εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα αρκετά παιχνίδια που εκ των πραγμάτων δε μπορούν να δεχθούν DLCs (π.χ. adventures)

"07. Τερματίζαμε!!"

E και; Δηλαδή αν είχα τερματίσει εγώ το "Depth Dwellers", αυτό αυτομάτως σήμαινε ότι ήταν καλό παιχνίδι; Ή αν άφησα στη μέση το "Gabriel Knight 20th Anniversary" σημαίνει ότι η πρώτη έκδοση ήταν ανώτερη; (Φυσικά δε το άφησα, αλλά λέμε τώρα...) Προσωπικά τερμάτιζα συγκριτικά περισσότερα παιχνίδια σε σχέση με σήμερα επειδή ήταν λιγότερα στον αριθμό εκείνα που είχα στην κατοχή μου και την ίδια στιγμή σαφώς περισσότερος ο χρόνος που είχα στη διάθεσή μου.

"06. Παίζαμε με φίλους στο ίδιο δωμάτιο (ή έστω στον ίδιο χώρο)"

Εδώ εν πολλοίς συμφωνώ και το split screen όντως λείπει από πολλά σύγχρονα games.

"05. Ο πλανήτης με τα εξαγριωμένα πιτσιρίκια που βρίζουν σε κάθε ευκαιρία, βρισκόταν μίλια μακριά"

Προφανώς δε φέρουν ευθύνη τα σύγχρονα games για την κατάντια της συμπεριφοράς πολλών, κυρίως νεαρών, gamers τη σήμερον ημέρα.

"04. Ο χειρισμός ήταν απλός και διασκεδαστικός"

Κι εδώ δεν ταυτίζομαι 100% με την άποψη, αν και αναγνωρίζω το μερίδιο της ορθότητάς της. Βέβαια τα παιχνίδια της Sierra κάθε άλλο παρά απλό και διασκεδαστικό χειρισμό είχαν, αλλά τέλος πάντων.

"03. Οι εκνευριστικοί διάλογοι και οι κακοί voice actors ήταν είδος προς εξαφάνιση"

Όχι. Σε καμία περίπτωση. Μάλλον η Μαρίλη δεν έχει παίξει διαμάντια του στυλ "Urban Runner".

"02. Τα κουτιά των παιχνιδιών είχαν πραγματικό λόγο ύπαρξης"

Ισχύει. Ωστόσο ένα μάπα παιχνίδι, όσο καλή συσκευασία κι αν είχε, πάλι μάπα ήταν.

"01. Τα παιχνίδια είχαν πραγματικό βαθμό δυσκολίας"

Ναι, αλλά, παίρνοντας και πάλι τα adventure games ως παράδειγμα, είχαν και dead ends, pixel hunting. θεοπάλαβους γρίφους κτλ. Ήταν όντως αρκετά πιο δύσκολα, όχι όμως στο βαθμό που έχουμε συνηθίσει να λέμε. Βέβαια η δυσκολία του "Shadow of the Beast" δε ξέρω σε ποιον φαντάζει επιθυμητή σήμερα.

Eίτε συμφωνούμε πάντως είτε διαφωνούμε με τη Μαρίλη, τέτοια άρθρα έχουν πάντα τη χάρη και το γούστο τους.

Σε κάποια σημεία σημεία συμφωνώ και σε κάποια διαφωνώ, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Έχω παίξει και έχω διασκεδάσει με πάρα πολλά παιχνίδια είτε αυτά ανήκουν στην ρετρό εποχή των υπολογιστών είτε στην μετέπειτα εποχή.
Υπάρχουν καλά παιχνίδια για όλα τα συστήματα και από όλες τις εποχές.

Πάντως, για να πω τη αλήθεια, τα DLCs και οι συσκευασίες των σημερινών παιχνιδιών είναι κάτι που μου στέκεται στον λαιμό.

Οι συσκευασίες θυμίζουν λίγο πολύ τα σαμπουάν στα σουπερ μαρκετ, στερούνται χαρακτήρα και φαντασίας.
Αν μπορούσαν θα τύλιγαν τα παιχνίδια σε χαρτοπετσέτες και θα μας τα πούλαγαν.

Τα DLCs είναι μέχρι ένα μέρος αποδεκτά, κυρίως όταν προσφέρουν υλικό που παρατείνει την διάρκεια του παιχνιδιού (καινούρια σενάρια, πίστες κ.ο.κ.).
Είναι όμως απαράδεκτο, κατά τη γνώμη μου, να υπάρχουν DLCs που κανονικά θα έπρεπε να περιλαμβάνονται στην αρχική κυκλοφορία του παιχνιδιού, και ειδικά όταν ζητούν και χρήματα για αυτά.

Καλησπέρα και από μένα.

Όλοι εμείς αγαπάμε την τεχνολογία. Εδώ και πολλά χρόνια μάλιστα.
Το γεγονός ότι επενδύουμε χρόνο και χρήμα σε τεχνολογία των 30 βάλε ετών, νομίζω ότι κάνει σημαίνει για τα σύγχρονα παιχνίδια... και δεν εννοώ μόνο τη νοσταλγία.

Ποτέ δεν πίστεψα ότι τα 3στατα παιχνίδια ήταν/είναι καλύτερα από τα 2D. Και αυτό το λέω εγώ που έχω λιώσει σε PS3 με τα Batman, Bioshock και Alice Madness Returns. Σιχαίνομαι το γεγονός ότι πολλές φορές ένα παιχνίδι με έκανε να θέλω να ήμουν χταπόδι και όχι άνθρωπος για να μπορώ να χρησιμοποιήσω αποδοτικά το joypad της σύγχρονης κονσόλας.

Κάτι για τη νοημοσύνη που προαναφέρθηκε. Σε πολλές περιπτώσεις ενώ δεν υπήρχε "καλό" manual στα παιχνίδια τότε, ο παίκτης μπορούσε να παίξει σχετικά γρήγορα και να μπει στο νόημα απλά και χωρίς κόπο. Ακόμη και στην περίπτωση της πειρατικής κόπιας που εκεί έπρεπε να τα μαντέψει όλα. Μπορούσες να απολαύσεις το gameplay του παιχνιδιού χωρίς να επενδύσεις αρκετές ώρες (που ποιός τις έχει πια για να μάθεις τί πρέπει να κάνεις και τί όχι, πως κινείται o ήρωας και πως κάνει τούμπες στα σύγχρονα παιχνίδια.

Από τότε που αγόρασα το Neo Geo Pocket Color και του κάρφωσα τα Metal Slug 1 και 2 δεν έχω ξαναπιάσει (εδώ και κάτι μήνες) το PS3 ή παιχνίδι σε PC.

Παιδια κι εγω πρωτοξεκινησα με εναν κλωνο atari και θυμαμαι τα απιστευτα ξενυχτια με τον αδελφο μου . Υστερα πηραμε εναν amstrad 6128 plus , απιστευτο αλμα για την εποχη . Οντως τοτε τα παιχνιδια που κυκλοφορουσαν εμπαιναν αμεσως μεσα στην καρδια μας , και μας εμεναν , γιατι η τεχνολογια προχωρουσε σχετικα αργα , σε σχεση με τα σημερινα παιχνιδια , οπου πριν προλαβεις να καταλαβεις ενα παιχνιδι εχουν βγαλει ηδη το Νο2 ισως και το Ν3 . Εχω και το xbox 360 και ακομα με δυσκολευουν τα πολλα κουμπια και οι διπλες σκανδαλες . Π.χ θελεις να παιξεις ενα ποδοσφαιρακι και πρεπει να εχεις τρια χερια για να εκμεταλευτεις τις δυνατοτητες του . Ευτυχως εχω μια 1200αρα και μαθαινω τον πιτσιρικα μου να παιζει sensible , απιστευτη διασκεδαση με ΕΝΑ μονο κουμπι . Γενικα πιστευω οτι τα παλια παιχνιδια εριχναν βαση στην διασκεδαση των παικτων , ενω τα σημερινα μονο στα γραφικα .

Και εγώ θα συμφωνήσω απόλυτα με το Γιώργο από πάνω,ένα άντε 2 κουμπιά,μετά απίστευτος πονοκέφαλος

δεν μπορώ να τα παιξω να νεα παιχνίδια. Aπό εποχής PS2 δεν θυμαμαι κανενα παιχνιδι να τραβηξε το ενδιαφερον μου. Το πολύ κανένα Medal of honour στο PC. Γιατί αυτο? Δεν ξέρω? Ισως να ειναι αυτη η αισθηση ξενερωματος με τα σουπερ γραφικα-ήχους-3D και τα σχετικά.

Κάποια στιγμή, πριν καμιά 15ριά χρόνια, (δούλευα σε ένα κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας τότε) σηκώνομαι και βγαίνω έξω (αφήνοντας κάποιον "στο πόδι" μου βέβαια) και αρχίζω να ψάχνω να βρω μια τυρόπιτα.
Τυροπιτάδικα γεμάτη η περιοχή (άλλες εποχές για το κέντρο) και όμως έψαχνα για ώρα. Γιατί;
Γιατί είχα πια κουραστεί από τις τυρόπιτες "με δύο τυριά", "με τρία τυριά", "με τέσσερα τυριά",
"με χωριάτικη ζύμη φτιαγμένη από τα χέρια της γιαγιάς του μπατζανάκη του καταστηματάρχη", κλπ και έψαχνα για μια απλή (ξεφτιλισμένη όπως έλεγα) τυρόπιτα σαν αυτή που είχαμε στο σχολείο. Απλή σφολιάτα που όταν την έπιανες στο χέρι "ξεφούσκωνε" και έμενε η μισή. Την βρήκα σε ένα φούρνο και την χάρηκα πολύ. Και συνέχισα να πηγαίνω εκεί και να παίρνω αυτή την "ξεφτιλισμένη" τυρόπιτα.
Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν είναι απαραίτητο όλα να είναι πολύπλοκα για να δίνουν ευχαρίστηση.
Ερχόμενος στα παιχνίδια πιστεύω ακριβώς το ίδιο. Ναι, super γραφικά σήμερα, φοβερός ήχος, αίσθηση σα να βλέπεις/συμμετέχεις σε ταινία. Και;;;; Διασκεδάζουμε καλύτερα; Δεν περνούσαμε ατέλειωτες όμορφες ώρες με...Chukie Egg; Με απλά γραφικά και gameplay;
Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση να παραμεγαλώσαμε και να ήρθε η σειρά μας να χρησιμοποιήσουμε την κλασσική ατάκα που μας έλεγαν οι παλαιότεροι. "Δεν τα φτιάχνουν πια όπως παλιά"
Δεν μπορώ λοιπόν να καταλήξω αν τα παιχνίδια των 80s ήταν αντικειμενικά καλύτερα, αφού στο μυαλό μου πάντα θα υπάρχει η σχετική συναισθηματική φόρτιση (όπως συνήθως συμβαίνει με κάτι το οποίο πέρασε) αλλά ήταν καλύτερα....για μένα

Συμφωνώ πάνω - κάτω με όλους σας! Πιο πολύ θα συμφωνήσω με τον Αλέξη (alex76gr). Υπάρχουν παιχνίδια που ανήκουν σε όλες τις εποχές και που είναι καταπληκτικά! Ο καθένας μπορεί να αναφέρει πολλά παραδείγματα,ανάλογα με το γούστο του! Σίγουρα ο εύκολος χειρισμός είναι ένα από τα ατού ενός videogame και τα παιχνίδια της δεκαετίας του 80s στην πλειοψηφία τους δεν είχαν πρόβλημα σε αυτόν τον τομέα!

Όλες οι απόψεις που διάβασα ήταν ενδιαφέρουσες και με όλους σας συμφωνώ πλήρως ή σε μεγάλο βαθμό. Η άποψη μου ως arcade+computer (όχι console) gamer είναι πως η κυριότερη διαφορά των παλιών με τα νέα παιχνίδια δεν βρίσκεται στα γραφικά (ή τον ήχο). Όπως μια καλογυρισμένη, με ενδιαφέρον σενάριο και θεματολογία ταινία θα σου αρέσει και θα κρατήσει το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό σου ακόμη κι αν δεν είναι FULL HD με ήχο SURROUND κτλ, έτσι και ένα παιχνίδι αν έχει καλό gameplay, χειρισμό και αμεσότητα, θα σε γοητεύσει και θα κερδίσει μια θέση στο σκληρό σου δίσκο ή τη συλλογή σου. Η διαφορά έγκειται στο ότι όσο παλαιότερο το παιχνίδι, τόσο λιγότερες είναι οι απαιτήσεις που έχει από σένα για να μπορέσεις να το μάθεις και να το κατακτήσεις, π.χ. ένα rpg των 80'ς ας πουμε dungeon master είναι πολυ πιο εύκολο να το μάθεις και να προχωρήσεις γρήγορα παρά το φτωχό εγχειρίδιο, από ας πούμε το Οblivion που πρέπει οπωσδήποτε να έχεις σοβαρή πείρα από το είδος, διαφορετικά είναι επιβεβλημένο να μελετήσεις το εγχειρίδιο.

Στην τελική τα παλαιά παιχνίδια απαιτούσαν βασικά ταχύτητα και δεξιοτεχνία ενώ τα σύγχρονα παιχνίδια πέραν των προηγουμένων απαιτούν επιπλέον, μελέτη και διάβασμα για να μάθεις τις πολυάριθμες κινήσεις και τη διαχείρηση των μενού και παραμέτρων του χαρακτήρα σου, συν το γεγονός ότι τα περισσότερα παιχνίδια πλέον είναι προσανατολισμένα στη φιλοσοφία του online multiplayer και όχι τόσο στη single/co-op/splitscreen εμπειρία.

Συνεπώς για εμάς που μεγαλώσαμε με τις παλιές γενιές παιχνιδιών, αν συνυπολογίσουμε ότι δυστυχώς πλέον δεν διαθέτουμε αν και το θέλουμε το χρόνο που είχαμε στο παρελθόν για να επενδύσουμε στο παιχνίδι, είναΙ εύλογο να τίθτεται το θέμα που συζητούμε...

Τα παλιότερα video games άφηναν περισσότερο χώρο για φαντασία,χώρο να συμπληρώσει ο gamer τα κενά ανάλογα με τις εμπειρίες του και το κέφι που είχε να παίξει.