Μια σύντομη ματιά στις κάρτες ήχου...

 

Η κάρτα ήχου, είναι ένα ηλεκτρονικό κύκλωμα που ελέγχει τον ήχο που παράγει ο υπολογιστής και τον ήχο που εισάγεται προς επεξεργασία. Οι χρήσεις των καρτών ήχου, περιλαμβάνουν την παραγωγή ηχου για εφαρμογές πολυμέσων, τη σύνθεση μουσικής, την επεξεργασία ήχου, την ψυχαγωγία (παιχνίδια) κτλ. Μια τυπική κάρτα ήχου περιλαμβάνει ένα chip ήχου, που συνήθως διαθέτει ένα ψηφιακό-σε-αναλογικό μετατροπέα , που μετατρέπει τον ψηφιακής μορφής ήχο σε αναλογική μορφή. Αυτό το σήμα οδηγείται σε μία έξοδο όπου ένας ενισχυτής, ακουστικά ή ηχεία αναπαράγουν τον ήχο.

 

 

Οι περισσότερες κάρτες ήχου έχουν μια γραμμή εισόδου, όπου το σήμα ήχου από μία εξωτερική πηγή ήχου μπορεί να εισαχθεί. Η κάρτα ήχου μπορεί να ψηφιοποιήσει αυτό το σήμα και να το αποθηκεύσει στο PC για περαιτέρω επεξεργασία και αναπαραγωγή. Μια άλλη χαρακτηριστική εξωτερική σύνδεση είναι η είσοδος του μικροφώνου , για τη σύνδεση με ένα μικρόφωνο. Ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό οποιασδήποτε κάρτας ήχου είναι ο αριθμός των διακριτών φωνών (voices), που ορίζονται ως ο αριθμός των ήχων που μπορούν να αναπαραχθούν ταυτόχρονα και ανεξάρτητα και ο αριθμός των καναλιών (channels), που ορίζονται ως ο αριθμός των διακριτών εξόδων ήχου.

 

Για παράδειγμα, οι παλιές κάρτες ήχου είχαν τρεις φωνές, αλλά μόνο ένα κανάλι ήχου (mono) όπου όλες οι φωνές αναμειγνύονταν. Οι περισσότερες κάρτες ήχου είχαν συνήθως 9 ή 18 φωνές (οι οποίες χρησιμοποιούνταν κυρίως για μουσική MIDI, αλλά μόνο μία (mono) ή δύο (stereo) κανάλια για την αναπαραγωγή ψηφιακών ήχου.

 

Ιστορία των καρτών ήχου για υπολογιστές PC.

Οι κάρτες ήχου για υπολογιστές, ήταν κάτι το ασυνήθιστο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, αφήνοντας το εσωτερικό μεγαφωνάκι του υπολογιστή να ειναι ο μόνος τρόπος αναπαραγωγής ήχου και μουσικής. Το μεγάφωνο αυτό με τις περιορισμένες δυνατότητες, μπορούσε να αναπαράγει μόνο τετραγωνικής κυματομορφής ήχο, δίνοντας του έτσι το παρατσούκλι "beeper" και τον ηχο που έβγαζε "beeps and boops". Πολλές εταιρείες λογισμικού, ανέπτυξαν τεχνικές για την ψηφιακή αναπαραγωγή ήχου από το ηχείο του PC, αλλα ο παραγώμενος ήχος ήταν παραμορφωμένος και χαμηλής έντασης.

 

 

Άλλα μοντέλα υπολογιστών της δεκαετίας του 1980 όπως Amiga, Atari ST, Commodore 64 κ.α. περιλάμβαναν την υποστήριξη για την ψηφιακή αναπαραγωγή ήχου ή μουσική σύνθεσης (ή και τα δύο), αφήνοντας τότε τα PC σε μειονεκτική θέση.

 

Από τους πρώτους κατασκευαστές καρτών ήχου για τους υπολογιστές PC, ήταν η AdLib και η Creative Labs. Η AdLib παρήγαγε μια κάρτα που βασιζόταν στο chip ήχου της Yamaha YM3812, επίσης γνωστό ως OPL2. Η πιο σημαντική ιστορική στιγμή στην ιστορία των καρτών ήχου ήρθε όταν η Creative Labs κατασκεύασε την κάρτα ήχου Sound Blaster. Η Sound Blaster ήταν κλώνος της AdLib με ένα συνεπεξεργαστή για την εγγραφή και αναπαραγωγή ψηφιακού ήχου, μια θύρα joystick, καθώς και τη δυνατότητα σύνδεσης με συσκευές MIDI (χρησιμοποιώντας τη θύρα παιχνιδιών και ένα ειδικό καλώδιο). Με περισσότερες δυνατότητες σε σχεδόν την ίδια τιμή, και τη συμβατότητα με τους υπάρχοντες AdLib τίτλους, οι αγοραστές επέλεξαν την Sound Blaster η οποία κυριάρχησε στην αγορά καρτών ήχου.

 

   

 

Οι Sound Blaster κάρτες, σε συνδυασμό με το πρώτο φθηνό CD-ROM και την εξελισσόμενη τεχνολογία βίντεο, μπαίνουν σε μια νέα εποχή multimedia εφαρμογών που μπορούσε να αναπαράγει CD ήχου, ομολία σε παιχνίδια στον υπολογιστή, ή ακόμα και την αναπαραγωγή βίντεο κίνησης. Η ευρεία υιοθέτηση της Sound Blaster στην υποστήριξη πολυμέσων και τίτλων ψυχαγωγίας, σήμαινε ότι οι μελλοντικές κάρτες ήχου, όπως η Pro Audio Spectrum της Media Vision και η Gravis Ultrasound θα έπρεπε να είχαν πλήρη συμβατότητα με την Sound Blaster εάν ήθελαν να αντέξουν τον ανταγωνισμό της αγοράς.

 

 

Μεγάλο ρόλο στη κυριαρχία του πρότυπου της AdLib και μετέπειτα της SoundBlaster, έπαιξε η εταιρεία παιχνιδιών Sierra On-Line, η οποία συνεργαζόταν με τις εταιρείες AdLib και Roland για την παραγωγή in-game ήχων και εφέ στα παιχνιδια της. Έτσι, στις μέρες μας η Sound Blaster συμβατότητα είναι το πρότυπο.

 

  

 

Επίσης υπήρξαν και οι κάρτες ήχου της Roland περίπου στα τέλη των 80s, π.χ. MT-32 και LAPC-I. Οι κάρτες ήχου της Roland ήταν καλές αλλά πολύ ακριβές (κάποιες φορές ξεπερνούσαν και τα χίλια δολλάρια σε κάποια μοντέλα) και έτσι δεν είχαν την ίδια αποδοχή από τις πιο "κλασικές" Adlib και Soundblaster.

 

  

Ένα σύντομο timeline :

1981: PC Speaker - Tο εσωτερικό μεγαφωνάκι που αναπαρήγαγε απλούς τόνους ήχου και κυριάρχησε μέχρι το 1987.

 

1984: IBM PCjr και Tandy 1000 - Εφοδιασμένα και τα δύο με τσίπ ήχου που παρήγαγε 3 φωνές ταυτόχρονα.

 

   

 

1987: AdLib Music Synthesizer - Η κάρτα της AdLib που έθεσε το πρότυπο ήχου του PC για τα επόμενα χρόνια.

 

1988: Creative Music Systems Game Blaster - Η κάρτα ήχου Game Blaster της Creative Labs, που απέτυχε να θέσει τα νέα στάνταρτς ήχου.

 

 

1989: Creative Labs Sound Blaster - H Creative Labs δεν θα κάνει το ίδιο λάθος και στη Sound Blaster θα συμπεριλάβει το YM3812 chip της AdLib, καθιστώντας τη πλήρως συμβατή με το πρότυπο της βιομηχανίας.

 

1992: Gravis UltraSound - Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι η Gravis είναι η εταιρεία που θα έπρεπε να είχε κερδίσει τον "πόλεμο" στις κάρτες ήχου στις αρχές της δεκαετίας του '90. Παρ'όλα τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά της, η Gravis UltraSound είχε πρόβλημα στο να κερδίσει την αποδοχή των καταναλωτών που δεν ανήκαν στους hardcore gamers, μουσικούς ή Demoscene μέλη, διότι δεν διέθετε το Yamaha YM3812 chip και ως εκ τούτου δεν ήταν εντελώς συμβατή με το Sound Blaster πρότυπο.

 

1992: Creative Labs Sound Blaster 16 - Ακόμα μία κάρτα σταθμός της Creative Labs.

 

1994: Creative Labs Sound Blaster AWE32 / AWE64  - Η κάρτες ήχου AWE32 και AWE64, ήταν δύο από τις καλύτερες κάρτες για μουσικούς και gamers.

  

   

 

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε και εδώ :